چندیست مرا سوز و گداز،وانسوی او نغمه و ساز
وینسوی من حسرت و آه،وآنسوی او عشوه و ناز
مهر است مراآیین و کیش، درآن بجویم اصل خویش
عقرب مباش خالی زمهر،تا کی زنی بر خود تو نیش
ذهن است چوزندان دلت،ذهن است که سازد مشکلت
خواهی ز زندان وارهی،دلی تو ساز از خاک و گلت
تا مر ز رب الهام رسد،شراب عشق بر جام رسد
وانگه ببینی عشق وبس،تو را هر دم در کام رسد
مرغی به طوفان نگذرد،گربال خویش را بگسترد
کافیست رها سازد تلاش،با رقص ز طوفان بگذرد
بر من ز ایمان راه نما،یوسف دلی را چاه نما
آنگه که خالی شد ز غیر،بر غربتش توشاه نما
هر گاه که من کاری کنم،بر کار خود زاری کنم
تا سر به راه تو نهم،خود راه گوید یاری کنم
یاری مرا شراب کند،هر غصه را خراب کند
هر نقشه جز نقش تو را،نقشی همه برآب کند
رضا همه شوری شود،وز عشق تو نوری شود
هر لحظه نزدیکتر تویی،گر از تو هم دوری شود