وقتی که بعدها در زیر بار سنگ سپیدی خوابیده‌ام
چون روحِ وسوسه در یک نسیم سوی تو خواهم آمد
آنجا کنار پنجره خواهم ماند
با شور و شوق داغ تماشا
و این سوال:
اکنون در آن اتاق کوچک تنها که ماه را
در خویشِ خویش نهان کرده است
|مثل زنی که زیباییِ گذشت? خود را|،
شب‌ها چه می‌کنی؟
و پاسخم را هم – من مطمئنم – خواهم گرفت
زیرا سوال هایِ پس از مردن هرگز بلاجواب نمی‌ماند!
((رضا براهنی))
کلمات کلیدی:
